Tien jaar geleden schreef ik voor het Jaarboek Energierecht een bijdrage over "het vertrouwen van de buurman in zijn zonnepanelen". In de volgende jaren hebben zowel de Raad van State als het Grondwettelijk Hof geoordeeld dat er juridisch niet zoiets bestaat als een recht op blijvende toekenning van steun. In een recent arrest maakt ook het Hof van Justitie duidelijk dat het rechtszekerheid- en vertrouwensbeginsel niet geschonden zijn door een wijziging aan de steunregelgeving. In het debat over de terugdraaiende teller zou het goed zijn om die juridische analyse ook mee te nemen, zowel bij politieke beslissingen als in advisering van misnoegde burgers.

Tijdens de coronacrisis die ons land al enkele weken teistert, verschuift de focus naar de essentie. Ook de federale regering legt zich momenteel volledig toe op de aanpak van deze crisis (haar bevoegdheden werden daarvoor recent nog uitgebreid) en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Tijdens een crisis loert het gevaar om de hoek dat niet alleen bagatellen, maar ook andere belangrijke (zij het dan niet levensbedreigende) zaken op de lange baan worden geschoven, of erger, uit het oog worden verloren. Eén daarvan is de vraag hoe de energiebevoorrading van België er na 2025 moet uitzien.

Het Hof van Justitie heeft het afgelopen jaar twee arresten (HvJ 28 november 2018, nr. C-262/17, Solvay Chimica en HvJ 17 oktober 2019, C-31/18, Elektrorazpredelenie Yug) ...

De wijzigingen aan het Energiedecreet die de afgelopen maand gepubliceerd zijn in het Belgisch Staatsblad verplichten de VREG om binnen een bepaalde termijn te beslissen over ...