Een mooie schare auteurs deed mee: Bernard Vanheusden (nu rector van de Universiteit Hasselt), Wouter Devroe (nu decaan van Leuvense rechtsfaculteit), Tom Vanden Borre (nu kabinetschef van de federale minister van energie), Jan Gekiere en Lennart Deridder (Europese Commissie). Na mijn eerste bijdrage (“De groene schijn van de energieliberalisering: van windmolens tot certificaten”) heb ik nog 11 bijdragen mogen schrijven. Sommige zou ik (en niet alleen omdat ze door de gewijzigde regelgeving achterhaald zijn) nooit meer laten verschijnen, op andere ben ik wel trots: “Het vertrouwen van de buurman in zijn zonnepanelen” (2012), “Berg baart belegen borrelnootjes” (2013, over de 6de staatshervorming en energie) en “Verkorte verjaringsregels voor vorderingen van elektriciteits- en aardgasleveranciers zijn zelf bejaard” (2014; art. 2277 BW is later aangepast). Het valt mij op dat ik mijn “beste” bijdragen schreef over onderwerpen die niet gebonden waren aan de ontwikkelingen in het jaar vooraf. Dat is misschien ook de zwakte van de doctrinale waarde van de jaarboeken; voor de auteur het goed en wel door heeft, is zijn analyse al achterhaald door nieuwe regelgeving. De voorstellingen van de Jaarboeken Energierecht (eerst in De Valk, dan bij de ingenieurs in Heverlee en tot slot in het Provinciehuis Vlaams-Brabant) waren gezellige en nuttige bijeenkomsten van usual suspects. De laatste jaren ga ik er niet meer heen: het is veel te duur geworden. Dit jaar was er zelfs geen gedrukt jaarboek meer.